GÖNÜL DAĞIMAteşe verdiğin gönül dağımdan Harlanıp üflenen pervaneyim ben Göç ettim yurdumdan öz ocağımdan Gülbahçesi solan figaneyim ben. Puslu karanlıkta sen’de yanarsın Soğuk bir simada inan donarsın Böyle mechul olma çok utanırsın Ruhi dehlizlerde nirvanayım ben. Yol geçer dağ gibi sinem üstünden Sırdaşım postumdan medet dostumdan Yalnızlık dökülür her bir yanımdan Bir üfrümlük fitil koy yanayım ben. Uzaktan uzağa seyreyle güzel Kayboldum gönlünde gözüm var ezel Döküldüm saçıldım olmuşum gazel Kendine yetmeyen mervaneyim ben. Toprağın bağrını yarar çıkarım Başında ot bitmez yüksek Kaçkar’ım Düzmece değilim yar aşıkarım Dişimi sıkmaktan viraneyim ben. Baharlar getirdim yedi verenle Aşığın gözünde sevi görenle Namerdin okuna göğüs gerenle Haline ah eden divaneyim ben. Özlem ÇETİN MANİSA |