Belki bu akşam, gün kararmadan
Saklayıp topuk dibine gazeteye sarılısını,
Guruba dalmadan sahilin müdavimi,
Ağlamadan son lokmasını ağzında tutan çocuk
Bir şiir yazarım sana;
Anlatırım, ne kocaman bir delik vardı şu zeminin üstünde…
Ve ne girdaplı bir çukur olmuştu körpe olumlamaları yutan.
Gün dünden kopya çeker olmuştu, terbiyeden aciz,
Benim ellerim kulaklarımda, tepemde bin vaiz.

Belki bu akşam, gün kararmadan
Son kahvemi içmeden, okumadan son dörtlüğünü şairimin
Dertlenmeden dünyanın devir hızına,
Bir şiir yazarım;
Anlatırım sana, ne kocaman bir kara bulut vardı
Tavanımın üstünde.
Ve ne sinsi rüzgarlar, cümlesi cümlesiz, uğultudan öte.
Asılı saksılarım vardı çiçeksiz, içlerinde kırkar tohum,
Öznesiz şikayetlerim inlerdi, ben hariçlerde katıksız uyum.

Belki bu akşam, gün kararmadan
Kapatmadan hesap defterlerimi birbirinin üstüne,
Boğdurmadan miskinime kalemimi, ellerimin içinde
Bir şiir yazarım sana
Anlatırım, buldum ben, ne iyi gelir bu darlığa...
Şenlik ateşleri yanar ortasında çay fincanlarının
Ayan gün şerefine seher kuşları cıvıldar üç beş harf
Kıymet verilmişlik kokusu sarar beyaz perdeleri
Çiftetelli oynar karşılıklı, çok bulmuşla çok değmiş.
Ne ıramışım bir santim, ne haşlanmışım bir milim
Bir kilim ki tezgahımda, her sıra başka motif.

Belki bu akşam, gün kararmadan
Bir şiir yazarım sana
Anlatırım, anlarsın muhakkak
Son satırı görmeden.
Şiirim susar,
Bir ıslık duyulur,
Güzel bir beste çalar inceden
Ne beri gel diyen olsun artık, ne öte gidelim,
Oturup iki cümle devirelim
Gece vurmadan,
Vakit tükenmeden…

15.08.2022
Serpil ŞEN