Nice hayatlar gördüm, umutları yorulmuş,
Yine umut diyerek, hayaller hep kurulmuş.
İnsan oğludur ya bu, her an ümitle yaşar,
Yaşar ama ne fayda, kendi haline şaşar.

Dünyada her insanın, mutlaka derdi vardır,
Dünya kimine geniş, kimine de çok dardır,
Bu şiirin içinde, gizlenmiş bir öykü var,
Bu öykünün içinde, bir de garip türkü var.

Sakın hayret etmeyin, sormayın neyin nesi,
Bu renksiz bir ömürün, hayatın hikâyesi.
Hüzünlü olan gönlüm, her dem çeker cefayı,
Sizlere anlatayım, ben mahkûm Mustafa’yı.

Dosyasını bilemem, suçlumudur, suçsuz mu?
Bunca insan içinde, haksız olan bir o mu?
Birden ismi okundu, Eyy mahkûm Mustafa!
Haydi hemen hazırlan, gel yaklaş bu tarafa.

Buyrun! Burdayım dedi, dosyamı alıyorum,
Sizi fazla bekletmem, ve hemen geliyorum.
Söylediğini yaptı, hemen hazırlanmıştı,
Çift elinde su vardı, bir de dosya almıştı.

Sesi ince biriydi, taktılar kelepçeyi,
Dünyası kilitlendi,gördüm ben bu gerçeği.
Baktığımda yüzünde, çilesi okunmuştu,
Mahzun olan bu hali, içime dokunmuştu.

Sağdan soldan tutarak, girdiler çift koluna,
Sonra alıp gittiler, mahkeme salonuna.
Hissettim ki içinde, bir rüzgâr esiyordu,
Hiç bir şey demiyordu. Sadece susuyordu,

Adım adım yürüdük, artık gelmişti sona,
Bir kaç kişi uzaktan, el salladılar ona.
Bir soğuk surat ile, bir tebessüm gönderdi,
Elini kaldırmadı, başıyla selam verdi.

Bir küçük çocuk vardı, sağa sola koşardı,
Her şeyden habersizdi, neşe ile taşardı.
Arkasında bir kadın, galiba annesiydi,
Yanımda duran kişi, annesinin beyiydi.

Biraz sonra fark ettim, evladıymış bu çocuk,
Babasını görmemiş, bu yüzden epey soğuk.
Hiç bir şey demiyordu, boynu bükük kalmıştı,
Sanki burda değildi, uzaklara dalmıştı.

Biraz zaman geçmişti, bu benim kuzum dedi,
Ama beni tanımaz, bu benim sızım dedi.
Sesi bir an titredi, baktım gözü parlıyor,
Belli ki yaş dolmuştu, ortam onu darlıyor.

Bende acı his ettim, pek üzüldüm doğrusu,
Elleri kelepçeli, karşında yavrusu.
Koşup sarılmak ister, küçücük yavrusuna,
Belki yıllardan beri, hasrettir kokusuna.

Bir köşeye çekildi, bakarken kuzusuna,
Mahkûmunda annesi, bakardı yavrusuna.
Bir an ismi okundu, İçerden istediler,
Mahkemesi başladı, yerini gösterdiler.

Hâl mesele çok uzun, kendini hep savundu,
Hâkim karar verince, herkes buz gibi dondu.
Mustafa’nın ümidi, yer ile yeksan oldu,
Sanki ömrü tükendi, sanki vadesi doldu.

Boztepe bu hikaye, beni çok etkiledi,
İçimden bana bir ses, buna şiir yaz dedi.
Tüm dosyalar kapandı, hesabı da görüldü,
Hükmü de belirlendi, zindanına sürüldü.