KIBLEM
KIBLEM
bir Anadolu ezgisi gibi adın pelesenk dilime canımcııım deyişin çınlarken kulaklarımda yokluğun sol döşüm altına işlenir ardın sıra düşerek düşte yollara bastığım her kaldırım taşına adını fısıldarım bendeki kıtlığın kekremsi her soluğum acı bir geniz yanığı nihayet düşte ulaştığım yer nirvana adeta varlığına sarılırım hangi noktaya baksam odamın duvarları seninle örülü silüetin sol yanıma uzanmış öpüşmelerin jilet kesiği şah damarıma neşter atılır sevişmelerin yılkı atlar gibi vahşi dört nala gezinirken tenimde ben uyanırım mecalsiz dizlerim üstüne yığılır da kalırım düş de olsa belli ki bundan sonra da adı sen girizgahi sen sonu sen olan özlem dolu günlere uyanacağım unutma kafir de olsam kıblemi sen sayacağım Efkan ÖTGÜN |