‘’Al ekmeği benden
İstersen havayı da;
Ama gülüşünden mahrum etme beni.’’(P. Neruda)

Sözcüklerim var:
Kâh mesnetsiz kâh mecalsiz.
Kalbim var ya da yok;
Sensizliğin mevsiminden sızan yaşım ve isyanım.
Çeperinde bu devasa aşkın
Sırnaşık bir özleme gebe gece
İçtiğim kadar şiirleri hece hece
Hali hazırda kayıp bir rüzgârım nereden eseceği
Meçhul.
Hali hazırda, kaybım nazarında
Elem kuşlarından ördüğüm yuvalar gibi gecelediğim
Haznesinden taşan rahmet gibi aşkın
Bir kehanetten mustaribim.

Ömrün hengâmesi ne seninle geçer
Ne de sensiz.
Yüreğin muadili ise nice mevsim
Alabildiğine emsalsiz ve pervasız
Bilinmeze kuruludur saatim
Zembereği kırık yerli yersiz
Zikrettiğim bir koşturmaca
Yelkovanın peşine takılı biteviye
Hicvettiğim sabah ve öğle
Geceye vardığımsa kalan tek bir yaştır
İlla ki düşen gözümden.

Yatıya kalan misafirdir
Sana özlemim ve ömrümde saklı bir sefadır
Hüznüme geçit vermeyen varlığın
Bazense yokluğunda nükseden bir sancı
Sanrı yüklü evrenin defolu ruhu

Gaipten gelen neşem ve coşkum
İhbar ettiğim yaşım ve yasım
Ne yaşardığım yalan ne yeşerdiğim
Şerit değiştiren yörüngem ve ufkum
Bazense tutulan nutkum
Kement attığım bir buluta öykündüğüm kadar
Öldürdüğüm nefsimden arda kalandır
Efkâr.

Hicretimsin sen
Ve hicvettiğim.
Sancımsın düşen yüreğe
Aşksın aşikâr
Top yekûn firar etti edecek duygularım
Nal topladığım bir yolsun bense yolcu
Kayıt altına aldığım sen ve her duygu
Benden ayrı düşmez varlığın
Ve nüktedan ve yorgun.

Sensin evrenin uğuru
Uğruna ömürden ömür gitti gideli
Bense kendimden geçtim geçeli
Peşindeyim aşikâr
Peşinen sevdiğim pişekar
Yüreğimde saklı bir tomurcuk
Ve tozutan ruhumda asılı ve yatıya kalan bir nutuk…