Yıllar sonra uzun bir otobüs yolcuğu ve arkada bırakılan nice anılar kol kola düşmüştü sanki yola. ben de en derin iz bırakan ya da o an ki beni en iyi anlatan dizeler...

Dün gece,
bir bebek ağlıyordu ön koltukta,
bir başkası daha iki sıra arka sağımda,
Anaları pışpışlıyordu acz içinde,
Ve lastikleri dönüyordu otobüsün,
Anladım dönen yalnız lastikler değildi,
aslında dünya dönüyordu hala!
Derin uykusuzluğumdan baktım yollara,
sonra koridora ve insanlara,
İki sevgili kikirdeşiyordu yan koltukta
başını sağa sola burkuyordu sakallı bir amca,
anladım dünya dönüyordu hala.
Mola vakti dinlenme tesisinde
tepsisinde ki çayları satmaya çalışıyordu
bir yeni yetme.
sesler bir birine girmişti,
koşuşturmaca, merak telaş,
her şey,
ama her şey vardı
bir ben yokmuşum meğer
dönerken dünya,
Yitirdiğim sevdam da asılı kalmışım.
Aynaya baktım benim işte,
hiçte bıraktığım gibi değilim!
Ağarmış kar beyazı olmuş saçlarım,
Alnımda yılların yılların kavgası...
anladım benle durmamış,
dönüyormuş aslında dünya.