BÖYLE YANMADI
Aşk denen bu duygu, ne menem şeymiş
Hiç bir zaman kalbim, böyle yanmadı Gönül sevdi ise, paşaymış, beymiş *** Sevse de yüreğim, inan kanmadı *** Hiç bir zaman kalbim, böyle yanmadı Uyumak istesem, uyku tutmuyor Gönüle seslensem, o işitmiyor Karşı koymaya da, gücüm yetmiyor *** Şu dilim kimseyi, böyle anmadı *** Hiç bir zaman kalbim, böyle yanmadı Baktıkça yüzüne, dalar giderim Zavallı sinemi, deler giderim Bir tatlı huzurla dolar giderim *** Bu yürek duyguyu, aşka banmadı *** Hiç bir zaman kalbim, böyle yanmadı Ne hoş idi oysa, göz göze gelmek Aşk dağının, zirvesine, yükselmek Ne güzel değil mi, birlikte gülmek *** Kor ateş kalbimi, yakar sanmadı *** Hiç bir zaman kalbim, böyle yanmadı Sana adadığım, ömrü tükettim Söyler misin bana, sana ne ettim Gidiyorum dedin, eridim, bittim *** Hasrete şu gönül, hiç inanmadı *** Hiç bir zaman kalbim, böyle yanmadı Ben ki şu hayatta, ne çok ders aldım Hiç gerçekleşmeyen, hayale daldım Bir sırça misali, dağıldım kaldım *** Daha ondan sonra, yürek onmadı *** Hiç bir zaman kalbim, böyle yanmadı Lüzumsuz diyor ki, içim yanıyor Sevdanın açtığı, yaram kanıyor Beni gören ise, mutlu sanıyor *** Dalıma bir defa, bülbül konmadı *** Hiç bir zaman kalbim, böyle yanmadı Sadık DAĞDEVİREN Aşık LÜZUMSUZ NE MENEM ŞEY: Ne çeşit, ne türlü, bilemedim |