LEYLA İLE MECNUN
Kara kuru bir şeydi, Kays’ı delirten Leyla
Ona Kaysın gözüyle, bakmadan bilemezsin Mecnun bir gün görmese, kopuyordu vaveyla Sen Kays’ın hasretini, çekmeden bilemezsin Uğrun uğrun bir sevda, dolanır sa başında Görür isen cananı, hayalinde düşünde Lâva benzer sıcağı, sen ki kendi döşünde Sevda da kor ateşi, yakmadan bilemezsin Ayrılık denen derdi, tek başına çekip de Günlerce görmeyince, hep aklına takıp da Hasretiyle kavrulup, yollarına bakıp da Gözden inen yaşları, dökmeden bilemezsin Gerçekleşir mi söyle, böyle hayal kursan da Vuslat gelmez bir türlü, ömrünü adasan da Sen her gün mutluluğu, düşünüyor olsan da Günü getiren şafak, sökmeden bilemezsin Mecnun olmaz mı ki kays, tek suçlu sanılırsa Bir güzelin aşkından, del diye anılırsa Araya hiç durmadan, engeller konulusa Bütün tabuları sen, yıkmadan bilemezsin Leyla bel ki bahane, kıbledir asıl yönün En büyük sevdasıydı, bilenler bilir dünün İzinden gideceksen, eğer sen de Mecnun’un Sevda bayrağın çöle, dikmeden bilemezsin Lüzumsuz’um böylece, aşık Kays’la tanıştı Leyla, Mecnun’un aşkı, sevda da,uyanıştı Beşeri olan bu aşk, Hâkk aşkına dönüştü Aşk için Hâkka boyun, bükmeden bilemezsin Sadık Dağdeviren Aşık Lüzumsuz |