Tüm cemreler düşerken yüreğime
var oluşun öznesiydi varlığın
kıvamı koyu bir kıyam ile
süslenmişti baharlarım
şimdilerde hasret
kasvet verse de gecelerime
eli tutulmadan bırakılmış
sokakları dinliyorum sessizce..

Mevzu derin yetmiyor hayaller
yazılmamış cümlelerin öznesine
varoluş sancı değil
varlık bir muamma arzdan seller içinde
tutkunun çatısına
yokluğun çalı çırpısıyla
yuva yapıyor aşk kokan cümlelerim
bir çift kumru olup
göveriyor Fatiha’nın gölgesinde
kırık nefesim..

Sınanıyorum ateşle
kullardan değil küllerden ders alıyorum
sözü dönmüş zamanlardan geçtikçe
bağrımda demleniyor yarınlarım
ağrılı bir duruşun içinde seyyahım Sensin Zehrevan
feryadımın siyah sesi yakınken Süveyda kadar
masumluk kokar avuç içlerim
değil mi ki koskocamandır semalar..!


Ferdaca

Zehrevan: Kur’an’daki sure-i Bakara ile Sure-i Al-i ımran süresinde geçer.