(Üstad Sezai KARAKOÇ’un aziz hatırasına...)

Bir şems-i Osmani gibi tulu etmiştin üstad!
sezai kestane rayihalı mevsiminde...
Ruhunun ezgisinden marşlar besteliyordun.
" Gün Doğmadan " diyordun varmalı o menzile...

Bir kutlu bahar gibi estin geçtin zihnimden.
Sen yüce bir simurgdun doğdun sur içlerine.
Şimdi cümle şakirdin kıraat edip dursun.
Âsarınla yol çizdin diriliş erlerine!

Sen veli ruhlu şair; neler gördün, ne soludun?
Belki kabrinden biter erenler o kutlu günde.
Çün bir gaziyan gibi küfrün mevzilerini
Yerle bir eyler idin muzaffer cümlelerinle...

Ey şair sen ki süzüp gözyaşından, terinden
Muştular veriyordun yüce bir dirilişe.
Hızır’la tam kırk saat dertleşip, dertlerinden
Amentüler kazırdın ülkemin düşlerine.

Kim derdi ki bu adem olacak asra ayna?
Kim bilirdi böyle bir fidan biter Ergani’de.
Şimdi ağlayadursun ardından tüm ehl-i iman.
Zira bir burcu daha düştü şiir kalesinde...

Muhammet Baran ASLAN ( Baranî)