Nasıl bir çelişkidir ki
Masumlar ölür,
Katiller ödül alır
Ve O ödülün adı
Barış olur!

Her şafak atışında medeniyetin ufkunda
Güneş daha fazla yakıyor
Yağmur daha çok ıslatıyor çıplak bedenleri
Bu gördükleriniz;
Atlas perdelerinizi koruyan panjurlar değil!
Yarı ölü iskeletler,
Anladığınız medeniyetin canlı çöpleri

Ve çocuklar; yarı aç yalınayak,
Üzerlerinde paçavralar.
Suya küskün yüzleri,
Masum gözlere yuvalanmış ateş
Nasırlanmış küçük yürekleri
Ellerinde sopa, ellerinde taş
Tek bildikleri oyun
Yaşamak için savaş

Ya sizin bildikleriniz;
Hangi bomba hangi şiddette yıkar bir evi
Ya da nasıl yok eder şehirleri
Ve içindeki büyüyen yaşamı
Yüreklere ekilen nefret tohumları
Hangi şiddette düşman eder iki kardeşi
İyi bilirsiniz
Yalanla zehirlemeyi

İnsan hakları diye çığlık atan sahtekârlar
O çığlık bir gün sizi de sarmayacak mı?
Yetsin! Yetmeli artık!
Durun biraz!
Nedir bu kalabalık, bu laf kalabalığı
Soluklanın biraz, bir nefes verin
Dağıtın düşüncelerinizdeki karabulutları
Bir bakın, bir bakın etrafınıza
İnsanlığa bunu yapmaya ne hakkınız var

Kirli hayallerin aleti aptal makineler
Boşalan zemberek yay gibisiniz
Beyninizde mi boş sizin
Kör, sağır, hissiz
Etrafı ateşe vermektesiniz,
Haberiniz var mı siz kimsiniz?
Nereden geldiniz?

Ne o utanıyor musunuz, ikiyüzlülüğünüzden
Yüzünüzün kızarması
Daha kötüsünü beceremediğinizden mi?
Hadi birazda ağlayın şimdi
İki damla gözyaşıyla affetmek için kendinizi
Nasılsa yeni günde yenilenir her şey:
Öylemi!
Bir gün o gözyaşı denizinde boğulmayacak mısınız?

Barış istiyorum diyor bir ihtiyar bunak
Salyalarını etrafa saçarak
Be hey gafil bulunduğun yere bir bak
Durduğun yer kanlı sunak
Zeytin dalından uçurulan gümüş renkli güvercinler
Kanatlarında acı, kanatlarında hezeyan
Ölüm taşıyor çocuklara kucak, kucak

O çelik kanatlı kuşlar
Sizin çatınıza hiç tünemeyecek mi?
Yürüyen kalelerin kükremesi
Uykularınızı bölmeyecek mi hiç?
Ya çok safsınız
Ya da yaşamaktan çok uzaksınız

Kırmızı koltuklu onur salonlarının
Kibar beyefendileri, hanım efendileri
Hangi deprem; hangi şiddette
Yıkar bir yüreği,
Hangi el kopartır, söküp atar
Kimsesiz bırakır
İçindeki çocuğu,
Hangi vicdan; Susuz bırakır
Umut çiçeklerini,
Hangi el alkış tutar
Onursuz cinayetlere
Ve hangi vicdan ödül verir
Kahpeliğin şaheserlerine

Göğsünde açmış kan gülleri
hangi gül yüzlü çocuk affeder şimdi sizi
bunca bencil bunca eşkıya kesilmişken
cehennem çiçeklerini göğsünüze takmışken
hangi cennet kabul eder şimdi sizi

Bir gün sıra size de gelmeyecek mi?
Kurtulacağınızı mı sanıyorsunuz;
Gafletinizin kurduğu tuzaklardan!
Ektiğiniz nefret tohumları,
Bir gün sizi de zehirlemeyecek mi?

Nasıl bir karanlık güçtürki
düşüncelerinize set çeker
bunca arî duygu varken
birlikte mutlu olabilecekken
insanlığa ihanete, cinayete teşvik eder

Ey insanlık
Uyanın, kulak verin seslere
Açın artık gözlerinizdeki perdeyi
Duysun sağır yürekleriniz
Duyun, çığlıkları
Nasıl bir vicdan bu kadar hissiz olabilir
Hangi dil bu kadar sessiz kalabilir
Kırın zincirlerinizi artık, haykırın,
Haykırın, içinizdeki bütün öfkeyle

Artık yeter!

Bu nasıl bir çelişkidir
Masumlar ölür,
Katiller ödül alır
Ve O ödülün adı
Barış olur!

Abdurrahman Güleç