Enerjimi
aldılar dertlerini
bıraktılar neşeyi sevinci
aldılar hüzünler bıraktılar...

İradeyi bilinci aldılar
bilinç altını bıraktılar
takma tokadan başka
dediler saçlarımı kırktılar...

Şefkatimi aldılar
yalnızlığı bıraktılar
arkama dönüp de
bir baktım ki, yoktular...

Güzel
sözlerimi aldılar
kahırlarını bıraktılar
sabrımı aldılar öfkelerini bıraktılar...

Günümü
çaldılar geceyi
bıraktılar boyumun
ölçüsünü aldılar cüceyi bıraktılar...

Vaktimi aldılar
meşguliyetimi
aldılar ayaklarımı
tuttular elimi bıraktılar...

Sağlığımı aldılar
hastalığı bıraktılar
suyumu bitirdiler
kuraklığı bıraktılar...

Nehrimi aldılar
bana göl bıraktılar
ilkbaharımı aldılar
bana güz bıraktılar...

Tuzumu aldılar
bıraktılar şekeri
frensiz daldılar
fırlattılar tekeri...

Alttan
aldıkça üstte kaldılar
fareler beynimi kemirdiler
kendimden şüphe ettirdiler...

Bağırmasalardı
önce ben bağıracaktım
öfkemi sinirimi kül edip
gökyüzüne savuracaktım...

Sevinç
duyamaz oldum
hayal kırıklığıyla doldum
gül yetiştiren evdim harabeye döndüm...

Aldılar
bıraktılar görünmez
ateş yaktılar tavada çevirip
kavurdular su dolu sürahiyi aldılar...

Aldıkça
bırakırlar daldıkça
ruhu sıkarlar ümitlerini
yıkarlar hemencecik bıkarlar...

Al bırak
al bırak hani
oyuncak araba
var ya çek bırak çek bırak...

Her şey
onlara tabi
canları isteyince olurlar
insanın dibi ağır abla, ağır abi...

Tutarlar bırakırlar
bir saniyede satarlar
çok çabuk unuturlar
evet evet, insandır bunlar !..



Gülhan Çeliktaş