Gama Batmış Gözlerin
Üstüne hüzün çökmüş gama batmış gözlerin
Dilinde nağmelerle her dem neşe saçardın Hâlâ kulaklarımda o tılsımlı sözlerin Konduğun kuru dalda gonca olup açardın Bazen gönül dağına vakitsiz bir kar yağar Unutma, kar daima bahar sancısı taşır Bir kardelen boy verir sonra bin çiçek açar Yeşil vahaya döner bildiğin kuru bozkır Gül, yüzün gülsün artık bir gün biter gam keder Her insan mevsimini kendi içinde yaşar Kısa olan bu ömrü, boşuna etme heder Başucunda bekliyor o sihirli anahtar İbrahim Taşdemir |