KAR YAĞDIĞI GÜNDÜ
Ben İbrahim Maruf
Üç gündür kar yağıyor Her şeyin farkında hiçbir şeyi görmeyerek Ne konuşarak ne de tutarak bilmiyorum Her şey bana uzak ve karanlık geliyorken Elim ayağım gözüm gövdem oldu annem ‘bak oğlum dışarıda kar var seni çağırıyor’ Annemin gücü ve sabrından kaçan kusurlarım var Giyinip kuşanıp kucağında annemle çıkıyoruz Kar tanışmak istiyormuş benimle Poyraz esiyor üşüyordu kar Dört yaşındayım Esen rüzgarla yağan kar ve kar soğuğunu Islak bir huzurla hissediyorum Boylu boyunca annem yatırıyor kar derinliğine Ağlamıyorum tanımaya çalışıyorum Göremiyorum rengini görmek istediklerimin Kar rengini ,göğü ,ağaçları ,babamı ,annemi Annem anlatıyor ‘kar beyaz , gök mavi ,ağaç yeşil’ Babam konuşuyor ‘kımıldasın elin ayağın gözlerin’ Herkes her şey sesiyle vardı Dinledim , dinliyorum kar yağışına karışarak Götürüyor ruhumu kar taneleri Nefes aldığım gün oldu karın içinde susarak Düşlerimi bilse rüzgar ,yağan kar ve ağaçlar Beni de dünyalarına alırlar Çocuk acılarım ,eksikliğim ,sessizliğim var benim Kendimi bıraktım Rabb’ime ve O’nun eli anneme Çocukluk bir uykudur uzun sürer babacığım Uyandırır uykulardan beni güldürenler Gece yürünen yol gibi tedirgin ederler Kaç alemi gezdirir kalbimi sürüklerler Gördüğüme dokunmak için arzu taşır benliğim Bu yüzden güldüğüm her ses çağırır Her şey yolunda gittiğinde sessizliğimdir uyku Kar yağışı sürüyordu Bahçede kara uzandım açtım kollarımı açtım yana Konuştuk her şeyi orada bir cami kar beyaz içinde Kar için annem ‘ yerin beyaz sürmesi , beyaz kuğu ’dedi Gözün gördüğü görmediği her taraf kar kaplı Yıldızlı gökyüzü kar sisi dolu Yağıyor ha bire yağıyor kar dışarıda Sokak lambalarının ışığında.. Mustafa kaya 25.01.2022 |