Günbatımı
Tutulurlar,
tenha konüller nedense hep günbatımında Kucak açar, akşamın kederi ufka uzanan ümidlerin intizar bakışlarına kapanır, yavaş yavaş güneşin gözleri bükülür ağır düşüncelerin seması sıkıştırır gök yüzünün sinesini siyah bulutların nefesi uçarlar, solmuş yüreklerin yorgun kelebekleri hatıralar gülustanına geçmiş günlerin ıtrı uyanır hayalin hüzünlü yatağında M. Ahmedizade |