Yalnızlığımla Volta
Yürüyorum,
şuursuzca yürüyorum Ankara sokaklarında, yalnızlığımla volta atıyorum, nereye gideceğimi bilmediğim o sokaklarda.. Tanıdık bir yüze rast gelmemek istercesine, kafamı kaldırmadan yürüyorum.. Sıkıldıkça konuşuyorum onunla, -yalnızlığımla- ’Söyle be kardeşim!’ diyor. "İçinde ne var ne yok ona dair, söyle.." ’Ne olacak yani, en fazla gene beraber voltalarız bu şehri.’ diyor. susuyorum. hak veriyorum aslında, söyleyemiyorum. Allah kahretsin! söyleyemiyorum.. Son bir umut kafamı kaldırıyorum, tanıdık bir yüz arıyorum belki de, bulamıyorum.. Ankara’nın betonarme binalarının arasında, -Cebeci, Kızılay, Sıhhıye üçgeni- yalnızlığımla volta atıyorum, geceden kalma kederle.. |