YÜZÜNÜ ÖPEMİYOR İNSAN



Döner demiştim hayallerim el ayak çekilince
Gittin dönmedin
Galiba ben seni özlüyorum yeniden
İsterdim gülüşlerimin caddesi olsun yanakların
İsterdim elbet geçeyim her sabah gözlerinin sokağından


Her defasında alt üst oldum
Adı sevda olan bu bulaşıcıdan
Anladım ki bir giz vardı
Senin saçlarının yüzünün kendisinde
Ama geç öğrendim
Her çalgının bir akordu var kendine göre
Anlayacağın kış içindeyim oldum olası
Oysa bir ayı döndürürdü adın
Bir çift göze dalıp boşluğa tutunduğum



Gülmeyin
Bir aşk söyleyin bana acılara batmamış
Sanırım bütün büyü gecedeydi ama
Çünkü güz bitti sular köpürdü de kaç yıl
Kapanmadı gözlerinin açtığı yara
Ve hala cellat oluyor her gece
Şimdi yaşım yolculuk yaşı
Yüzümdeki çizgilerden
Kalbimdeki kırıklardan başka
Hiç bir şeyim yok yanımda götürebileceğim



Biraz ateşim yüksek bu akşam
Biraz da hızlı mı çarpıyor kalbim ne
Herkes yorgunsun diyor
Ben özledim diyorum
Bir de içimi dökemedim ya
Yazdığım hiç bir şiire
Küflenmekte hislerim mavi yeşil arası



Yürüyebiliyorum hâlâ sendeleyerek de olsa
Dökülürken dört yanımda yapraklar
Nereden estiğini bile bilmiyorum rüzgârın
Akşam gelip serilince göğün üstüne
Kalakalıyorum bir başıma
Bacalardan inen kurumla beraber
Gece karanlık
Gece uzun
Sabah isimsiz sancılara gebe
Bir şey daha öğrendim yaşayarak
İnsan yalnız kalınca unutmuyor hatırlıyormuş
Bir de
Güya şiirler yazdığım için çok zengin mişim
Oysa aşk bende tutuklu ben şiirlerde mahpus
Onca yılın özeti
Mülkiyetim kimsesizlik
Ve ne yazık çok geç anladım
Yüzünü öpemiyor insan
Tesellim
Güneş diz çökenleri değil
Önce ayakta duranları aydınlatıyormuş