Ben
Ben benim benliğimle,
Ben kabirdeyim kendi bedenimde Ben acıda olsa merhemiyim kendi yaramın Ben ademim, nisyanım, kendi dilimde. Ben bazen tozlu yolları yürüyen, Ben o mecliste sözümü yineleyen, Ben kalplere dokunmak isteyen bir el, Ben dilencilik yapan dua isteyen bir dil Ben düştükçe kalkan ve hep ona yönelen Ben benlikteki eneyi yaşayan Ben eneyi yaşarken serzenişimin isyanı Ben kaderimi senaryosuyla oynayan, Ben isyan ettiğimde kalplerin siyah noktası Ben kalpteki günahla yaşayan onunla hep arınan Yolumu hep ona bağlayan yine ben... MERYEM KARAPINAR |
Beğenerek okudum.
Tebrik ediyorum.
Kaleminize gönlünüze sağlık.
Not: Şiiri okurken, şiirin sonunda yer alan son 'ben' sözcüğü hariç, içinde 'ben' olan tüm sözcükler 'Ben, benim, benliğimle, benlikteki' de dahil olmak üzere şiirde olmadan bir de öyle okudum. Olmayabilir miydi diye düşündüm. Tabi ki tercih sizin. Saygılarımla.