Üç sene önceydi. Küçük Kızım Eğitim Fakültesi Sınıf Öğretmenliğini kazanmıştı.
Artık yuvadan uçuyordu minik kuşum. Kuşaklar arası farktan dolayı her zaman ikili diyaloglarda anlaşamayabiliyorduk. Ben de kızım baba ocağından ayrılırken vereceğim nasihatları sözlü olarak değil de daha etkili olur diyerekten yazılı olarak vermeyi uygun gördüm. Hem başka bir şehirde bizden uzak diyarlarda kendi kendiyle baş başa kaldığı zaman okursa tüm benliği ile dinleyerek okuyacaktı. Tertemiz bir çizgisiz kağıda oturdum bir mektup yazdım altına da bu şiirimi yazıp iliştirerek valizini hazırlarken gizlice valizinin arasına en sevdiği kıyafetinin arasına katlayarak koydum mektubumu ve şiirimi.
Gittikten bir kaç gün sonra yurduna yerleşmişti. İşte o gün telefon çaldı. Arayan minik serçemdi. Yaralı bir kırlangıç gibi burnunu çeke çeke anne seni çok seviyorum dedi. Anladım ki yazdığım mektup yerine ulaşmıştı.

BİR ANNENİN MEKTUBU (Kızım D….’ye)
Nasihatnâme

Öğretmen olmak için gidiyorsun uzağa
Karanlığı ışıtan bir meşale ol kızım
Gittiğin yollar çetin düşme sakın tuzağa
Madde yokuşlarında hep mânâyı bul kızım

Bastığın adımların atmasın çöle seni
Bülbül olsun yoldaşın götürsün güle seni
Savurmasın hiç kader sert esen yele seni
Karganın gittiği yol gülşen değil mil kızım

Güzel ahlak hırkanı sırtından hiç çıkarma
Hakk’dan gayrı kimseye yalvarıp da yakarma
Kelamın tatlı olsun agu sözü haykırma
Ucu keskin hançerdir acı sözlü dil kızım

Açma gönül heybeni kaypak çakıl taşına
Ummadığın bir anda dert açmasın başına
Merhamet taşımayan bakmaz gözün yaşına
Elin evladı inan ele ucuz bil kızım

Bir damla yaş inmesin kirpiğinin ucuna
Yanlış yola saparsan gider Rabb’in gücüne
Sadakat bayrağını dik ki gönül burcuna
Dilinden zehir değil dökülsün hep bal kızım

Yaptığına bakılır lafına hiç bakılmaz
Özü bulanık dilden berrak sözler dökülmez
İçi çürük tahtaya sağlam çivi çakılmaz
İstikâmetin olsun daim doğru yol kızım

Neydim ne oldum değil n’olacağım diyesin
Haramdan uzak durup helal ekmek yiyesin
Haksızlığa dur deyip hak libası giyesin
İpek atlasta değil huzur bazen çul kızım.

Kaşa göze meyletme otu çek köküne bak
Edepsizle yol alma edip ol gönüle ak
Çocuklar bir çiçektir taç edip başına tak
Yalnız öğreten olma kalplere de dol kızım

İlmin için hicrana göğsümü geriyorum
Vuslat tohumu ekip hasreti deriyorum
Tecrübe pınarımdan damlalar veriyorum
Öğüdüm agu değil şeker şerbet bal kızım

Nurgül KAYNAR YÜCE / K.MARAŞ