HER ŞAİRİN YALNIZLIĞI KENDİNEHer şairin yalnızlığı kendine, bayım Her yalnızlığın da hicvidir hicreti aşkın Gönülde kordan sopalar sözcükleri kovaladığın. Hünkârıdır aşk duyguların Nazenin sıfatlara banarsın önce karanlığı Aydınlık bildiğinse yazdığında saklıdır Yazmadığın kadar sefil ve yaralısın. Yaralarıma yaranamadığım nasıl da aşikâr, bayım Aşka tevazu yakışmaz hem Nemlidir gözleri özlemin Öznesine hicap ettiğin bir masaldır aşk Şairin demlendiği ıssızlığa rücu eden bir martaval Iskaladığınsa illa ki mutluluk, bayım Ne de olsa mutlu aşk yoktur. Küfesinde saklıdır düşlerin acılar İçini açamadığın kadar da acır canın Candan ötesi ise canan Yandığın ne ki sevmedikten sonra? Sonrasızlığa mahkûmum bayım Sondan başa saydığım her sayı her hece Kekelediğim bir düş gibi gerçeğin ak teni Rabbine sadık bir kulsun madem Daha çok canın yanmalı ki anacaksın aşkı Yanık sesiyle Özlemin Özlettiğin ne ki özlediğinin yanında? Özlerken yalnızsın hem Zaten yanında olsaydı sevdiğin özlem denmezdi sevilene. Sevindiğin her şiir vakti Sırf o okusun diye yazdığın… Uykularının kaçtığı gecelerin ırkı Vahşi bir sevdadır gecenin şiddetine uğrayan Sarsıldığın kaç ölçekli bir depremdir söyle, bayım? Söylemediğin kadar da yakınımdasın Yakın bildiğim o uzaklık Fersah fersah kaçmışken aşktan Tutulmuşluğum ne ki ölüme sevmedikten sonra? |