Örtük sınırlardaki
biz olmadığımız
duygulara evrilirkenki
bocalama
Karanlığa kulaç atarken
boy vermekten ürkmekti
derinliklerin bilinmezliği

Sonsuzluğa akan
çığlık çığlık iç zerrelerimiz




Amaçlanmamış zamanlar kazılır
Bilinç koridorlarına
Yanılgının ana yurdu
Öz evladı
bir sızı kemirir durur
Biyopsideki bir et parçası beyni




Var oluşun
yok oluşları öldürdüğü bir döngü
Bir duygunun
öz suyundan
yeni bir filiz dokunuyor kalbe
İnsan yine de bir kütle




Ölümden daha yaşlı
daha genç
bir acıydı yas
Kaç mezarda ottu
Kaç duyguyu sesiyle kefenledi
Kaç ağıtın içine akıttı kanını
Kemiklerini ezen
bir gökyüzü ötüyordu
oysa
teninden önce gövdesini




Cümle mabetlerinde
Müebbet yemiş
gözü pek sessizliğe teslimiyet
Vatandı mezarlar
ölüme sığınan değerlere




İzlenilen her kötülük
ateşe veriyor inancı
Kül dağları şimdi içimiz
Köz öbekli hikayeler anlatıyor
İçimizde uyuttuğumuz acı gülüşümüzün arka fonunda




Ne gidenler aynı acıda gömülü
Ne gelenler aynı sevince gebe
İnsan ağaçların dibi
Mumyalanmış orman karanlığı
sabır işlemeli tenlerde