SOLMUŞ MEKTUPLARIM ..
Mavi güllerim solmaya başlıyordu nedensiz
Pencerelerde yeşil ışıklı kimseler beni anlatıyorlardı. İçime sensizlik çökmüştü üstelik Yüreğime su serpemediğim bir yangın ! Ve bir şiir dökülüyordu çatlak dudaklarımdan. Sen anlamıyordun beni , yazma tutkumu Gözlerime umutlar getiriyordu sana mektuplarım. Amansız bir savaş içindeydi her bir noktam ! Berlin duvarları gibi yasaklıydı sevdam ! Ah bu gözlerim, bu yüreğim bilsen , ah ! Ne acılar biriktirmişti , ne hüzünler... İşte çekip gitmişti sonsuza , gelmeyecek Ellerimi hep tutan babam , yoktu üstelik ! Ne kötü şeymiş meğer , ellerimin kimsesiz kalışı... Başımı üstelik nereye çarpıyorum bilmeden Taş duvarlarda savruldukça sensizliğim Acımıyordu onlar bile halime Dinlemiyordun artık sen bile dertlerimi Kilitli kalıyordum bunalmışım, kapılar ardında Ve bir şiir kuşanıyorum sana... hayır, mektup... Yine oturup yalnızlığıma ağlıyorum... Ellerimde boynu bükük mektuplarımla... Aygün Deniz 6. Ağustos. 2021 |
Ve bir şiir dökülüyordu çatlak dudaklarımdan''
Ne güzel iki mısra
aslında şiiri tamamlayan
en güzel mısra acıklı ve hüzün dolu olan
''Ellerimi hep tutan babam , yoktu üstelik !''
Şiirin can damarı desem yerinde ve Zeki Müren'in senede bir günü..
Yüreğinize kaleminize sağlık aygün hocam saygılarımla.