Uçun kuşlar artık çabucak uçun!
Huzur bulmazsanız ordan da kaçın.
Bizi bu diyarda yalnız bırakıp,
Arkaya bakmadan sizler de göçün.

Issız yerde boşa bekleyen hancı!
Nedir sendeki bu bitmeyen sancı?
Gelenden geçenden vefâ beklersin.
Yoksa sana mıdır yazgının hıncı?

Yürekleri yakıp kül eden felek!
Gam verip çıkarır çileden felek,
Kimi tutsak olmuş, kimi de sürgün...
Koparır herkesi sıladan felek...

Bağrımızda yanıp kül olmuş mısra!
Sen hiç bakmadın mı böyle bir asra?
Haklı haksız olmuş, doğrular yanlış...
Çıkar bir yalaka, konar hazıra...

Mâzinin elbet çok var hatırası,
Bitmez insanların pis ihtirası,
Ruhî bir sefalet çökmüş âleme,
Tanrı’nın gelir mi hiç kurtarası?

Hayat cilvesinde dert elem çoktur.
Gönül yarasına hiçbir em yoktur.
Saplanır bağrına kahpe feleğin,
Dermanı yazacak her kalem oktur.

Ağır bir yük daha biner omuza,
Düşer gölgemiz bir gün önümüze.
Şimdiden yarını düşünürken biz,
Bilmeyiz, ne kadar var sonumuza?

|Odlanış, sf.15-16