Yıkmasaydın bir inat uğruna sevdamızı,
Güllerle yarışırdı kuruttuğun umutlar,
Ne kalbimde bu hüzün,nede ruhumda sızı
Olmazdı ellerinden Tutmasaydı haydutlar


Gök kuşağı sevgimden alırdı ilhamını
Görseler göz yaşımı utanırdı bulutlar
saklarken yıllar yılı yüreğimde gamı’nı
İçimde ki yangından habersizdi barutlar


Bir şair ağlıyordu, öksüz aşkına sanki
Ölü bir şiir’i taşıyordu tabutlar
Gözlerin gülücükler saçıyordu oysaki
Ateşlere atarken bu sevdayı nemrutlar


Bir kibrit çöpü ile yaktın hayallerimi
Çaldılar sana olan inancımı tağutlar
Yıkıldı bırakırken ellerin ellerimi
Kabe’min gölgesine diktiğin putlar


Ne Ben dağlar deldim ne sen şirindin
Yazmaya Bu aşkı yetmez kağıtlar
İçim de ki yaradan daha derindin
Ellere yar demen acımı katlar


Hayal teskin etmez ümit keseni
Zehir zemberektir hisler ve tat’lar
Susarım kimseye anlatmam seni
Korkarım gün olur yüreğim patlar