Güz rengi ömrümün kıyısında
Dolaşıyorum ;
dünden kalma yarınların kayığı ile..
Sabahın beyazını çekip alıyorum
mavinin derinliğinden.
Çiziyorum umudun resmini tuvalime
renklerin kokusu okşadıkça ruhumu.
Kısacık Ben’i
sığdırıyorum upuzun gölgeme.
Sevgi ve güven fırçası ile
boyuyorum bulutları yedi renge.
Bir dilek tutup şiirden
Gökkuşağıyla geçiyorum içinden.
Başakla söyleşen güneş gibi
Uyuyorum rüyasız
saymadan geceleri.
Yüreğimdeki sıcaklıkla
bütünlüyorum evreni.
En teselli bulduğum mevsim
acıtsa da tenimi.
Toprak bir kaba gömüyorum
acının sinsi ellerini.
Sevinç dünlerimde kalıyor keyfe keder kuşlar.
Değiştiriyorum gerçeğe bakan gözlerimi.
Göremesem de sevgiyi;
vazgeçmiyorum sevmekten.
Sevmeyi bilemeyen
göğsüne nasıl sığdırır ki güzellikleri..?
O yüzden öpemediğim ne kadar çiçek varsa
size de aşk olsun emi..!



Ferdaca