Şu Sünepe YalnızlığımYalnızlığım bana çekmiş utangaç, çekingen çâresiz bir garibân yeter ki boş bir bank bulsun saatlerce oturur, öylesine beş sokak ötedeki parkta birisi yanına ilişirse oturma biter, hemen kalkar etrafa şöyle bir bakınır, ayakta beklediği biri varmış gibi görünürde kimseler yok hay Allah, nerde kaldı der gibi, içinden ………………. güldürme beni! tersinden adımlar gittiği sokakları bu sefer sanki vapura yetişecek koşar adım, acelen mi var ağır ol, takılıp düşeceksin be şaşkın yalnız beni tanır ya gelir beni bulur, evde yapışır eteğime, sıkıca ben yalnızlığın demli çayını yudumlarken ondört-heceli mısralarla asıl bî-çâre yalnızlığım semâlarda uçar yapayalnız o sünepe hâlâ eteğime yapışıp dursun bi başına, evde İdris Esen, Nisan, 2020, Erenköy |
Saygı ve selamlar.