Uzaklaşan ayak seslerinin yankısı var beynimde,
Uğursuz uğultularla birlikte bitimsiz vuruşlar,
Belirsiz gidişlerde ki bu ayaklar belki senin,
Belki de benim ayak seslerim.

Geceleri uyanık düşler kuruyorum, gündüzlere inat,
Güneşin parıltısında gerçekler bir tokat gibi,
Bundandır odamda saklanmışlığım gündüzleri
Karanlıklarda eşeliyorum köstebekcesine ümitleri.

İkimizde uzun bir serüvenin başındayız henüz,
İkilemler, denklemler biriktirmişiz kısa süre de,
Suya, sabuna dokunmadan aşk mı olurmuş,
Farkındaysan çoğaltıyoruz sevgimizi her çelişki de.

Kaburgalarımın arasında, sol yanımda,
İntihar ritimli bir şarkı başlıyor birden,
Ayak sesleriyle birleşen ve şizofren,
Santim santim ölümü çağrıştıran, delirten.

Yaşamın buyruğundan sıyrılmak istiyorum,
Sensizliğin mengenelerinde ezilmek değil,
Şarkıları susturup, bütün şiirlerimi yakacağım,
Böylesine sevdan olmasa, kendimden geçeceğim.

Acılardan süzülerek gelen yüreğini serbest bırak,
Bana bir duble rakı ver, birde sigara yak,
Haykır yeniden, aşk çığlıktır, sessizlikse ölüm,
Sensiz bu adam ölüyor be gülüm.

Esel Arslan
2008- Ankara