BEN KAYIP
sisli bir sonbahar günü
bahtsız bir fotoğrafım sonsuz derinliği ile İstanbul yüzü olmayan bir şehir gibi dönüşsüz sırlarla gülümsüyor bir meçhule açılarak gemilerle kayıp gidiyor dün geceydi o parlak ay alışılmış güzelliğiyle bana bakıyordu bilmiyorum yüzümdeki karanlığı yok edecek mi ? kül rengi yüreğime soylu bir aydınlık düşürecek mi ? tüm umutlarımı yitirdiğim geceydi o parlak ay sevdiğimi söylememi fısıldadı sana nasıl baktığımı bilemezsin yıllardır gizlendim senden seni gören insanlardan seni kıskandım yorgun kalbim şehirde çırpınıyor sayısız hançerler inip kalkıyor hayat yokuşları zincire vurdu beni beş duyusuz kaldım dargınım kendime dargınım aşka dipsiz bir kuyuya atıldım senden habersizlik bir delilik çığlıklarım martılarla gökyüzünde bu yaşadığım suları azgın bir nehirde hiçlik… Mustafa kaya 25.03.2021 /beylerbeyi |