Doksan dokuz
Kimsem yok dedi
Gözleri yaş dolu Yutkundu sustu kaldı İlk anı geldi aklına Son yutkunması bundan Herşey zor dedi Kolay yok Ümrüm hep törpülü Diken üstünde Dedi sustu kaldı Kimsem yok Uzun zamandır Bir dost bir yaren Bir arayan bir soran Çok kalabalık aileden Geriye kalan Sessiz sakin Kırgın üzgün bir adam Ağladı durmadan Kimsem yok dedi Yukarı bakmadan Yaktı siğarasını Dumanını çekti Çiğerlerine kadar Ardından amansız öksürük Aldırmadı durmadan Çekti siğarsından bir duman Belki dedi Sonra sustu Olsaydı dedi Kan kustu Düştü yere Belkide hayatındaki Son gülüştü Dudaklarında kalan Dünyadan böyle göçtü |