Bu Uyanış
Bu uyanış sabaha çıkar
Güneş yine bana küskün doğar Saat sabahın dördü Bu gece uykularım paramparça bölündü Bu ayrılık ömrümü çalar Yıkıldı seninle dolu hayaller Bir ölümsüz aşka imza attım derken Senden hediye kaldı bana bu uykusuz geceler Alıştı gözlerim, gecenin karasına Kor bastım, dağlansın diye, yüreğimin yarasına Bitmeyen bir aşk ile sevdim inan seni Ne tenini, ne bedenini, arzuluyorum yalnız gözlerini Bir yanımda olsan diyorum, diyorum da Öyle alışmış, cefaya, çileye, hasrete Bir gün çıkıp gelsen, kavuşsam sana Dayanır mı ki bu yürek, mutluluğun bu kadarına Bu uyanış sabaha çıkar Uykum, ben, seni terk eder, giderim O kara gözleri düşler, sabahı ederim Gönüllü yazılmışım bu hasrete, seve seve çekerim Bu uyanış sabaha çıkar Çünkü bu uyanış sana susuzluğa Acıların ressamı, hasretlerin, hüzünlerin şairiyim Gören olmadı ki, imza attığımı bir mutluluğa… Gürsel İLERİ |