Terk edip giden vefasızına yanan
Aşk için ağlayan kardeş
Bilir misin sen
Nedir yürekte yanan en büyük ateş
Hangi ateş var ki onun kadar yaksın
Hangi yara var ki, öylesine kanasın
Ve hangi acı var ki, onu aşsın
Git sen onu
Candan öte can yitirenin
Ali’nin, Ahmet’in
Şehit Mehmet’in anasına sor
Onun adı evlat acısıdır
Acıların en büyüğü, çekilmez olanıdır
Düşman başına bile denmez
Çekilmez o acı, çekilmez
Ana baba olmayan
Yaşamayan bilmez
Bilemez
Ağlar, yüreği yaslı, gözleri yaşlı ana
Der ki;
“kara toprak beni de bassın bağrına
alsın götürsün, yavrumun yanına”
Evlat bu, gel de katlan yokluğuna
Evlat acısı bu, gel de dayan buna
Her şey ama her şey anlayana
İşte dostum, hayat bu, yaşamak bu
İnsanoğlu anlamıyor
Anlayamıyor, gelmeyince başına
Dilemem düşmanıma bile
Düşmesin
Düşmesin kimse, evlat acısına...


Gürsel İLERİ