Yarama basmakta üzerinize yok Ahmet Hocam.

Zaman tünelinde 40-45 sene önceye götürdünüz beni;

İstanbul'da Sanayi Mahallesi o zamanlar gelişmemişti henüz. İki katlı bir gecekondumuz vardı. Uzak mesafelerde tek tük evler.

Birgün merdiven başında otururken beşyüz metre kadar uzak mesafede mahalle arkadaşımın sağı solu gözetleyerek pirketler arasına birşeyler sakladığını gördüm. Çekip gittikten sonra ne yaptığımı tahmin etmek zor değil. Elimi uzattığımda bir torba dolusu misket buldum. Ben "misket" diyorum, siz servet anlayın. :)

Fakir bir aile çocuğunun bir torba dolusu misket bulması ne demek, tahmin edebilirsiniz. Hem de gıcır gıcır. İrili ufaklı...

Rengarenk!

Hemen koruma altına aldım tabi. :)

Bir kısmını kenara atıp, büyük bölümünü odamızın tahta döşemesinin budak deliğinden içeriye doldurdum.

Emin yerdeydiler artık. Kazandıkça, arkadaşları uttukçe buraya atıp, biriktiriyordum.

Misketleri c/alınan arkadaş, oynarken az işkillenmedi değil. "Yav, bu benim misketlerime benziyor!" dediğini dün gibi hatırlarım.

Delil yetersizliğinden sanal mahkemede berat ettim tabi.

Şimdilik!

Bu anlattığım aramızda kalsın haa! :))

Gel zamaan...git zaman, yolum gurbete düştüğünde babam da Yalova'ya taşındığında servet güme gitti tabi. :(

Hay'dan gelen huy'a gider diye o gün ilk kez ben söyledim! :)

Gazoz kapakları da ayrı bir hikâye konusu...

Mavi'den emin olmadığım için şimdilik bu kadar yazayım :))

Selam ve muhabbetlerimle...