İĞDE AĞACI
Koşarken bir yaz gününde
Sabahın erkeninden davul zurna çalar gibi Ayağına çağırdın en nefis kokunla sen Her geçenin nefesinden sindin sinesine, Buram buram, başta ben. Elbet haberi olmadı çoğu şahsın İçe işleyen nefesinden Gönül defterinden Gördüklerinden Kederinden Duydum işte kokunu ben İçe işleyen çağrını Geldim yanına şaşarak Doyumsuzca çekerek kokunu içime Duydum, ruhumda kalp ağrını Sen mi bensin ben mi senim bilemedim Nefis kokunla sen’deledim Arkadaş eyledim seni doğama beledim Endamını gözüme yaprak yaprak sürmeledim Dikenine gül’düm, aşkını bende’ledim Her koştuğumda selamına durdum hürmetle Aylar sonra kışın, görünce çıplak dallarını İlk aşkımla aynı selamımı vererek İçten içe ağladım sana Çok üzülerek Ah bu yürek! Müjdeledim bildiğini, düşünme diye eksildiğini Unuturum sanma rüzgâra kesildiğini Söz verdim sana aynen “Böyle dedi şair.”: Kış dediğin nedir ki baharın yanında Niye benim gibi saçın başın yolarsın? İnadımın kokusu sinsin sinene Yeniden yeniden yeşersin yaprakların Âdem’den bu yana tüm ruhlar yaşar bende Sen aldığım her nefeste benimle yaşarsın. Şiirimsin sen, diriltirsin doğayı Seher yeli uğrasın eşlik etsin sana. Ver kokunu, salayım dört bir yana Çek gözüme sürmeni yeşile doysun Kabuğun merhem olsun sözüme İlham gelsin, bu kış gününde Şiirimin taze ve yeşil katı sarsın seni. Muharrem Delibaş 5-6.01.2019 |
Tebrikler...saygı ve sevgiyle hep