Sürek II

sonra; kendini hapsetti içime zindan
gözlerimin ışığını karanlığına kapatıp...

suskun çığlığın kızıllaşmış ufkunda
etrafını süsleyen o uzak nevbahar
şoför kırması cümleleri tavana asıp
hazinedir sahipsiz sokak duvarları

özgürlük; yalçın dağlar gibi dimdik
takılmış göğsüne gül, karanfil yakası...

sevgilisi raks eder göz yamacında
parmakta kehribar tespihi dünya
günü güne çeviren güvercin uçar
gök yüzü siparişi gökkuşağı telleri

keder; uçsuz bucaksız açlık dünyevi
dünya bir avuç, avuçlarda tutsak...

ranza yenilenmiş parmaklık boyalı
eskidikçe yeniler, üstleri tabaklanır
şeytan üçgeninde kayıp kara kutu
baş eğip geçip karanlık dehlizinden

türkü ki; çınlar zindanların duvarı
görünmez mezar içinde mezarları...

Nuh’un gemisi karaya oturmuşken
Yusuf kuyudan çıktı İsa göğe çekildi
Ademden önce cennetten kovulan
Rüzgâr giyinmiş bu toprağın çocukları

Ahmet Coşkun