SEVERİZ, YANARIZ, KAVRULURUZ
Bir tek farkımız var, gökyüzünden...
Severiz, yanarız, kavruluruz İçin için... Saman alevi gibi.. Sesimiz çıkmaz ki bizim... Gök derdini taşıyamaz, Yağmaya ve gürlemeye başlar. Yer sarsılır derdinden, Yarılır, çatlar, yıkılır. Yukarıda kıyametler koparken, aşağıdan, Damlaların sesini , Göklerin ağlamasını, Yırtınmasını duyarız. Çemkirir gökyüzü yeryüzüne Gümbür gümbür Kazanlar devrilir. Çırpınır yeryüzü Döver dizlerini Köpüklü sular Saldırır dört bir yana. Bir ağıt, bir ağıt ki!!! Yüreğinde... Ne yeryüzü tanır, ne gökyüzü |
İnsan(biz) dağın, ovanın yüklenmediği emaneti yüklenmiştir şairim.
Onun için yanar kavrulur sevmekten vazgeçmez.
İnsan yanıp kavrulurken çekirge sürüsü çullanır bağına bostanına emer kanını iliğini.
Ona bile gık demez gariban.
Düşündüren şiir i yazan kalemi yüreği kutlarım. 🤚
Selam ve sevgilerimle