Yazdığım uzunca yorum aniden koptu ve kayboldu. Özetlemem gerekirse rahmetli O.Yüksel'in tüm hatıratı bende var.Zira Onun çok yakın dostu, sırdaşı, hemşehrisi (Akseki'li), ayrıca, bu hatıraların yazarı gazeteci, yazar, şair A.Rahim BALCIOĞLU'da aynı ölçüde benim dostum, ağabeyim, haftada enaz iki kez birlikte olduğumuz sır arkadaşım. Ayrıca onyedi kitabından birçoğunun da redaktörü bulunduğum rahmetli kişi. "Biliyor musun Rahim, hayatta en çok yandığım şey nedir? Hayatta en büyük cezaları iki İsmet'ten gördüm; Mâlûm İsmet bana hüriyetimi, evdeki İsmet'te zürriyetimi vermedi." dediğini söylerdi.Bir başka önemli hatıraları da; bir gün Osman Yüksel İst.Ünüversitesi Ed.Fakültesine konferansa çağırılmış, yine her zamanki olduğu gibi gravatsız, ceketi omuzundan yana kaymış, pantolonunun paçaları soba borusu gibi, ancak yanında yine her zaman olduğu gibi çakı gibi, düzgün giyimli kuşamlı Rahim Ağabey var ve Üniversitenin dış demir kapısından içeri giriyorlar.Karşıdan Osman Yüksel'in geleceğini öğrenen milliyetçi bir takım genç O'nu karşılamağa, onlara doğru koşuyor, ancak dosdoğru yakışıklı'ya doğru yönelerek O'nu (Rahim Ağabey'i) omuzlarına alıp alkışlarla yürümeye başlıyorlar. Ben çocuklara doğruyu anlatana kadar Osman Ağabey hayli gerilerde, süklüm püklüm yürümeye devam edip, baktığımda gülümsüyordu, diye anlatırdı. İkisine de Allah'tan gani rahmet diliyorum... Sevgiyle, muhabbetle...(Aksakal)

Muhterem Halil Bey, yazdıklarımız belki de geçmişten geleceğe doğru, zamana bağlı, kalemimize düşen mukayeselerdi, belki zamandan tedirginlik ifadeleri idi; "Halimi bilmez kimse, anlar geçmiş zamanlar..." diyerek noktalamışız. Dostların da anlayacağından emin olarak. Selam ve saygılarla...(Aksakal)