Yalnızlık katedralinde mutlak sırlar ve bahşedilen bir hayat…

Sözcüklere dokunan tılsımında mevsimin
Yürek kadar feraha uzanan yolunda özlemin
Mevsim boca ederken ruhunu
Rahmetin dinginliğinde
Aşka dokunan eli ufkun
Varlık ne ki, azizim?

Hiçlikle tokalaşan yargıların gölgesine
Sinen bir ışık gibi
Dilemması bilinmezin
Hani, aşk denen o su küresinin
Her zerresine eşlik eden
Bir tebessüm dilerken evrenden
Katıksız sevdiğine delalet
Eriyen yüreğinden
Esen meltemden firar eden
Özlemin maviye
Asi/l bir ruhsa içinde barınan
Asaleti mi yalnızlığın yoksa
İçten içe seni kavuran?

Emsalsiz bir ışıktır bahşedilen
O İlahi Aşk ki kör gözleri ummanlara sürükleyen
Muradın ne ki,
Rabbinde saklı ölü nefsin
İlk ve son nefesine eşlik eden asil yüreğin
Elbet sarkacı günün
Dünde saklı her acı
Yarınlara dokundukça naçar kaldığı o sızı…

Sıvazlayan sırtını o soğuk meltem
Bir rubai gibi sözcüklere eşlik eden
Her notanın efkârı ayrı ayrı
Aynı kalan günün dünle olmaz mı maruzatı?
Kapışan ayın ve yıldızın
O güneş ki aşkın ve sevdalı bahtın
Kürediğin gün ve ömür
Tünediğin hüzünde gafil avlandığın yetmedi mi?

O ki, hüzünlü kalbi en çok seven:
Sen ki, Rabbine âşık aciz varlığınla
Sadece aşkın hükmettiği bir rüya edasıyla
Süzülen ve sezilen
Sözcüklerse tabana kuvvet
Aşkın ney sesinde
Ruhun tökezlediği her dönemeçte
Yolun, rotan, rabıtan
Önüne baktıkça sefasını sürdüğün
Vicdanına serdiğin bir halı adeta…

Kayrasında yalnızlığın
Sadık kulun sevdalı manzumesi
Semazen bir ömürde saklı izdivacı ölü nefsinden
Doğan umut
Hoyrat rüzgâra biçtiğin ufuk
Sedası yerin göğün
Varlığında saklı düğüm
Çözüldükçe duyguların
Çömezi ruhun varla yok arası kaygılar
Elbet neşreder ufukta saklı gün ışığı
Gece ne ola ki?

Hele ki sen aşkla umutla çıktın madem yola
Düşmesin de başın yana
Solunda aşk
Sağında Rahman
Vebali ne olursa olsun
Sığındığın güzellikler gibi doğacaktır dolunay
Gece bile ışıl ışıl
Gözlerindeki yıldızlara meftun gün ışığı
Sev ve diril sefil varlığım, dercesine
Elbet dinecektir rüzgâr
Umudunu bandıkça aşkın rahmetine