Şimdi döküyorum sözcükleri bir bir ve yırtıldığı yerden inatla ve hırsla daha çok yırtıyorum o içimdeki söküğü, anne: üstelik elim iğne iplik de tutmadı dünden beri ama biliyorum ki: bir avuntu ile bir de gülüşün ile o devasa sökük dikilecek yırtıldığı yerden ve yamalı hüzün hırkam ne zamanki dokunsan anne kokunla, bir kaftana dönüşecek.

İçimdeki isyanı dindirensin:
Ne nifak sokanlara itibar ettiğim
Ne de yalan küfesinde
Teşhir ettikleri nefislerine riayet ettiğim…
Benzemediğimi yeni öğrendim anne
Kimse, beni kendine benzetmek isteyen
Önce Rabbim izin vermedi
Ettiğin dualara sığındım elbet
Ettiğim dualara seni ve Rabbimi sığdıramadım
Aslında bendim yere göğe sığmayan.

Reddettiğim şu sefil düzen ki
Çok ama çok denedim benzemeyi
Benzetmemekse içimden geçenleri
Hep dışa vurdum rengimi
Rütbemi
Ve sevgimi
Mizacımla örtüşük kimse kalmadı yanımda
Bir de sökün etti mi içimdeki kefen bezi
Oysaki ölü toprağı değildi eşlik eden
Sadece bu dünyayı çok sevdiğim kadar ilk günden
Benzemeyi reddetmiştim ben.
Ne hemcinslerim
Ne de feragat edeceğim öğretiler:
Değerlerim hani öğrettiğin
Değer miydi sahi kirlenmeye?

Beyaz kalmayı sevdim ben
Herkesi beyaz bildim
Ama derdim karanlıkla idi bu sefer
Sanırım içimdeki aydınlığı sunmaktı özlemim
Daha çok sevdim daha çok inat edip evrene
Koşullu koşulsuz bağlandım insanlara
Çocuk kalmanın da ilk şartı idi
İçimi temiz tutmak
Ve işte acılar durağında buluştuğum
Nice hayal kırıklığı ve nice insan.

Düşmanıydım ama sadece nefsimin
Öldüğü o gün miladımdı
Yaşımsa var yok on-on iki.
Çocuk kalmanın da fermanı idi hayal kurmak
Yalnızlığın faturası kesilmişti madem payıma.
Yakınmadan sevdim ama herkesi
Yanılsam bile isyan etmedim
İsyan edip çarpılmaktan son anda kurtulup
Anladım ki:
Sevilecek tüm dünya uğruna mı?
İlla ki feda mı etmeliydim kendimi?

Doğurgan umudum
Bazense kaybolan mutum
Sendin hep elimden tutan
Şimdi ise benim sana uzanan
Sonra kendime
İkaz lambam yanıp sönerken
İhmal etmiştim kendimi.

Ölü nefsime bazen ağıtlar yaksam da
Varlığımla ait olduğum ne çok dünya mı?
Sözcükler ilişen yakama
Ve ısrarla sökün eden günbegün
Feryadımı duymuştu Rabbim
Uzak kalmalıydı ölüm:
Hem senden hem de benden.
Beylik söylemleri sevmedim ezelden
Ama sevmeyi sevmekti içimden gelen
En başta senin öğrettiğin
Asla külfet olmadan
Nimet bildim ben masumiyeti
İnancın iki yakası
Sonunda kavuşmuştu iki yakam bir araya
Mutluluk denen ne ki?
Sahi, saklı mı bu dünyada?

Öncesinde İlahi Ateşin sıcağı ve rahmeti
Eşlik eden aşka ve umuda
Sönen içimdeki ateş
Hayata tutunmak bazense öykündüğüm ölüm
Ama erken değil miydi bu ilk ve son düğün?
Düğümlendiğim kadar direttiğim
Dayandığım kadar da dayattığım
Elzem olan sendin:
İtibar etmediğim hiçbir yalan ve kin.
Sözcükler çapak yüklü bu gece
Ağladığımı da görmesin kimse.

Az evvel yanındaydım hayallerimin
Terk eden nice insan
Ben bile razı gelmişken kendimi terk etmeye…
En azından sen kal yanımda
Sadece sen ve Rabbim
Ağladığımı bilme sakın
Senin yerine ağladığımı da
Tek gözyaşı dahi dökme
Hani olur da…