Aptal
O kadar denedi, düşündü, taşındı
Ne çok şeye üzüldü, ağladı Ama en üzücü an Güneşi kovalarken Ayağına takılan taşı güneşte bulacağını ummasıydı Yine de devam etti, yürüdü Eline ne çok şey geçti, bazen yırttı, parçaladı Amacı sadece gitmekti, bir adım daha, bir adım daha Yolun sonunun gelmeyeceğini anladığında Gözleri açık görmekteydi rüyalarını da Gururundan, belki kibirinden, belki öfkesinden Eğilip alamadı yerdeki taşı Gözleri acıyordu güneşi izlemekten Kendini yere attı en sonunda Başına vuran taştan, Evet, ne yazık ki kafası parçalandı |