Sonunda
Sensizliğe mahkûm bırakan yıllara küstüm;
Ömrüm beni bıktırdı, usandırdı sonunda. Hışmıyla ayırmış bizi, ben yollara küstüm; Birden gelişin aşka inandırdı sonunda. Rast gelmedim emsâline, iz yoktur eşinden; Koşturdun o mağrûrca güzellikle peşinden. Dünyâ nasıl ayrılsın o şefkat güneşinden? Gönlümdeki âteş beni yandırdı sonunda. Mevcûdiyetin; cennete ispat oluvermiş, Âlemdeki çirkinliği hep yerlere sermiş. Bahçemdeki sevdâ kokan al gülleri dermiş, Aşkın beni kâbustan uyandırdı sonunda. |