ÖPERKEN AKŞAMIN ALNINDAN GECEÖperken akşamın alnından gece Kucaklar yanlızlığımı konuşurum Sensizliğin bahş ettiği Koca boşlukla Dökülür sonrasında içimde ne varsa Elem keder dert çile ve daha neler neler Ardında tutuşur cancağazım başlar yanmaya Göz pınarlarımı kızartan kekremsi yaşlarım Akar yanağımdan kalbime doğru Tıkar nefesimi bir sessizlik uğultusu Yel cereyan eder bütün hücrelerime Kanım donar sancımı sırtladıkça rüzgar Yaşamla ölüm arası o soluk denen çizgide Bir parça metanet kollarım Hayatta kalma adına Oyalarım sonra kendimi Babil’in asma bahçelerini bağışlarım Kraliçe Atimis’e Fuzuli’nin yerine Leyla ile Mecnun’u Kendim yazdım sayarım Sonrasında E Katerina’ya Aşk şarkılarını fısıldamaya çalışırım Kudretli bir Çar gibi Uçuk uçuk hayallerle avunurum işte Yokluğunu unutmak için Oda fazla sürmüyor Tekrar dönüyorüm aynı konuya Sil baştan başlıyorum Hüzün mektebinde hicran okumaya Sensizliğin can acıtan diplomasını Almak için Ve vaz geçiyorum Bütün mutluluk şarkılarından Ayaz gecelede köpekler mırıldasın diye Mehmet Kılıçel Soğukdoğulu |