Öperken akşamın alnından gece
Kucaklar yanlızlığımı konuşurum
Sensizliğin bahş ettiği
Koca boşlukla
Dökülür sonrasında içimde ne varsa
Elem keder dert çile ve daha neler neler

Ardında tutuşur cancağazım başlar yanmaya
Göz pınarlarımı kızartan kekremsi yaşlarım
Akar yanağımdan kalbime doğru
Tıkar nefesimi bir sessizlik uğultusu
Yel cereyan eder bütün hücrelerime
Kanım donar sancımı sırtladıkça rüzgar
Yaşamla ölüm arası o soluk denen çizgide
Bir parça metanet kollarım
Hayatta kalma adına

Oyalarım sonra kendimi
Babil’in asma bahçelerini bağışlarım
Kraliçe Atimis’e
Fuzuli’nin yerine Leyla ile Mecnun’u
Kendim yazdım sayarım
Sonrasında E Katerina’ya
Aşk şarkılarını fısıldamaya çalışırım
Kudretli bir Çar gibi
Uçuk uçuk hayallerle avunurum işte
Yokluğunu unutmak için

Oda fazla sürmüyor
Tekrar dönüyorüm aynı konuya
Sil baştan başlıyorum
Hüzün mektebinde hicran okumaya
Sensizliğin can acıtan diplomasını
Almak için
Ve vaz geçiyorum
Bütün mutluluk şarkılarından
Ayaz gecelede köpekler mırıldasın diye

Mehmet Kılıçel
Soğukdoğulu