Akşam bildiğin akşam
kafiyeler düşer kale’mim’e serdengeçti
tütün üşür yarasız acılarımda
telmiyeler dökülür
zamanın ikramsız ilacından
düşümü gerçeğe sardım
gerçeğimi düşe
ahki, içimin makberinde
bir benden bir ben geçti

kim yazdı bu hüzün kasvetli şiirleri
itiraf ve giz’emin koynunda yatan
kimin bedeni
üşüyor ses tellerim
titriyor çığlığım
söyle içimin yabanıl hıçkırığı
kim aldı böyle benden beni..

kaygısız şilteler eskir
uykuya yabancı
uykuya dilsiz yatağım
kirli gölgeler ç’ekilir zifrin koyu tabakasından
s’isli mahzen vaktidir ey içimin şuuru
boyununu bük
konuş yanık dudak alfabesinden

Ne seni düşündüm
Ne unuttum hepten
Son bir şiir daha tavsiye etti zaman
Nemrudun kulağındaki kir gibi zifiri
Yan yerimde son ritüelini oynuyor meczup

Gel gör ki;
Artık akşamlar sabah
Sabahlar akşamdır
Bilinmez lisanıma biriken her söz
Ahtan öte ahtır
Dünyamın sır duvarı
Rüzgarla devrili duran
Biçimsiz bir serhattır

Cismi leyla mezhebi mecnun
Viran yerde tenha dokunuşlar okur mazi
Yaz muallak bir romandan çalıntı efsun

Ey benim kutsal kentimin yitik baharı
Teninin yortusunda kayboluşlarımı ara
Ara ki adanmış bir berceste bırakayım
Anlamı giz yerimde infilak edecek

Bir sâlâ içselinde tutuşur efkârı nağmeler
Eller ayaklara veda ederken
Aşkın ölümsüz vatanında bir öksüz ağlar

Meyyiti toprağa teslim eder
Sûcut ile sıvar alnını
Bakar ardından melul, melul...

Aşk ölüyor mezar sokağında kıyama kalk
Ey sevda taciri, tasvir et acını,
yak ağıdını yak yana, yana...

Nuray AYHAN...
16.01.2017