Mecnun
Mecnun
gurbet devranını sürme içimde son baharın demini yaşıyorum talana uğramış gönül göçümde terk edilmiş sevdamı yaşıyorum uğramışım bir sevdanın hışmına güç yetmez engel olmam akışına kendimi bıraktım kendim dışına serinden geçmiş arşta yaşıyorum saçmış saçlarını tarar düşümde kul köle bekliyor kapı köşemde peri gibi konup yatar döşümde ne gerçektir ne hayal yaşıyorum görenler var hallerimi göremem göğsüme sermiş saçları öremem ölüm gelse kalkıp uyku bölemem bilinmez bir âlemde yaşıyorum yedi düval e salmışlar namımı divane koymuşlar garip adımı görünmezde yansıyan ahvalimi ben kendimi bilmeden yaşıyorum Ahmet Coşkun |