Ben beni
BEN BENİ
Çömelip oturdum siyeç dibine Kâğıdı doladım çöplü tütüne Tabakayı koyup yelek cebine Bir seni düşündüm birde ben beni Neyime gerekti sevdaya düşmek Bunca yıl sonunda yarayı deşmek Yakışırmı olmazın peşinden koşmak Boşuna salmışım derde ben beni Yirmi iki sene geçmiş aradan Verse başta verir yüce yaradan Şimdi seçip durdum ak’ı karadan Bundandır bulmuşum yerde ben beni Asi’yim isterim kırıp dökmeyim Eski ev üstüne bina dikmeyim Ar’ın perdesini yırtıp sökmeyim Haybeye yakarım korda ben beni Uslan artık deli divane yürek Uslan da dikeni gül diye derek Çok sürmez ben için deşecek kürek Koyma gayri koyma zorda sen beni Arif sami iğde |
“ ben beni” değil de,
“ kendimi” olarak okudum
Daha bi hoş geldi