Toprak ile seviştiğinde sonbahar
Ben doğdum telimle duvağımla
Büyüdüm masal sokaklarında
Susmayı öğrettiklerinde bana
Çığlıklarımı sardım dişlerimin arasına
Ellerinle dokundum dudaklarıma
İkide bir bavulumu hazırladım uzaklara
Açamadım vuslatın kapısını
Yoktun…

Oturdum kaldım yüreğinin ortasına
Üzüm gözlerimi kapatmadan daha
Bağlarında yeşerirdi hüzünlerim
Ateş rengi şaraptı kirpiklerin
Sarhoşluğum hep bundandı
Yoktun…

Günlerin adını aldığında ismin,
Sana uyanıyordum her sabah
Toprak annem hüzün giydiriyordu
Soyunuyordum kurumuş yapraklarımı
Cümle alem görüyordu… Aşka geliyordum
Toprak kokuyordu da düşlerim
Bir sen uzatmıyordun şiir ellerini
Dilimde suskun bir alfabenin karanlığı
Denizler inadına maviydi senin için
Ve unutkandı gökyüzü
Sen yoktun…

Çığlığıma tutunuyordu yıldızlar
Gecenin karanlığı öksüzlüğümden
Dilimde bir inkârdı uzaklar -ki
Sesin yakın geliyordu şafak vakti
Güneşi yakıyordum hayali kavuşmalarla
Dar zamandı… Sesim donuyordu…
İsmin düşmüyordu dudağımdan
Sukut vuruyordu mührünü öldürürcesine
Senden habersiz seviyordum affet… İzinsiz…
Düşlerden kalmaydı gözlerinin buğusu
Ve sözlerini çalıyordu gece
Yoktun…

Her sözün sabahtan akşama
Kanla karışık yağmur yanaklarımda
Dudaklarım Eylül’e benziyordu
Koşmuyordun.
Geç kalıyordun bana
Acımasız bir hayattı ellerimden tutan
Ölmüyordum da…
Az kalıyordum hayata.
Yoktun.

Fulden gamzelerimde sen kokulu vuslat
Baktıkça derinleşiyordu gözlerim
Yüreğime komşu olmayan ülkelerin
Gözlerinin sınır dışında üşüyen düşlerim.
Geceler kitreli, acı bir h/alaydı
Yüreğimin içine girdiğinde
Kuraktı dudaklarım çoraktı…
Dağ uyuyordu dağın koynunda
Vuslatın güneşini öpemedikçe
Zehirliyordu göğsümdeki derin sızı
Kavuşacağın dağı unutuyordun düşlerinde
Yoktun…


İki adım ötemdeydin
Yanlış bir zamandı
Ah benim en güzel düşüm
Gözyaşlarımı öpüyordun sormadan
Ölümün gölgesine hayatı örtüyordun
Ellerine tuzaklar kuruyordum
Saçlarımdaki yalnızlığı okşadığında
Kirpiklerimi aralıyordum durmadan
Sevdalı her hücremde zemheri ayazlar
Ellerime ellerini soruyordu biri
Adı “kader”di… Coşuyordu ansızın
İsmini kazıyordu yorgun alnıma
Yoktun…

Yüzün yüzüm oluyordu bir an
Dudaklarına gömüyordum öpüşlerimi
Sancılı yıldızlar söndüğünde
… Senden habersizdi gece
Gözlerinden kıvılcım çalıyordum
Yürek yangınımı kundaklıyordun bilmeden.
Yoktun.

İşte bu yüzden
Açılmamış bir goncanın gizinde
Hiç yitirmedim seni…
Kavuşmadım da…
Zamanı biriktiriyordum
Her yanım ölümüne vefa
Her yanım tahammülsüz cefa…
Açılmayan kapıların ardında
İzini sürüyordum…
Ahh yar
Yüreğimde ne çoktun…


Temmuz 2008

Ayşegül TEZCAN