ISTANBUL’DA GECE IKI HECE

nefesim
yağmurun ıslak tenine dokununca
simetrisi bozuluyordu
noel gecesini kutsayan karın
Ve kız kulesine konunca martılar
kleopatranın bakışlarıyla istanbulun bir semtinde
bir başka yaşlanıyordu yalnızlık.
Sonra; sicim göklerden
bakır çatılı kerpiçlere aksetti yağmur
damlalar almış başını toprağa koşuyordu
ve toprak suyunu üfleyerek içiyordu.
bir kedi camdan atlıyordu
istanbul sokaklarında geceleri
masumların kalbi hızla çarpıyordu.
sonra caddelerden sesler silindi
kapandı kapılar bakışlar mühürlendi.
Bir tek ben kalmışım sokağın koynunda
Çünkü bu sessizlik yalnızların eviydi.


Bu derin sessizlikte
yaldızlı konaklara leylaklar inerdi
Bizimse karanlıklarımıza yanmıyordu kaderin ışıkları
yalnız; çatıların göğe saplandığı yerde
bir sabinin yalnızlık telalları...

Sonra dedim ki
hayatla kavgam gamsız mı kalır
pervasızca düşen benim gözlerinden
gülün rengine sinmişsin
baharları çıkarmışsın koynundan ey istanbul!
sensiz bu aşk şarkıları zamana cinayet sayılır.

Gökhan Daş