uyuyordun
göz kapaklarında düğümlenmiş korkuya inat
kirpik uçlarında toplanmış melekler raks ediyordu
henüz semadan dönmüş iki nur
süzülürken sol gamzenin çukuruna
borç harç bulduğum bir buseyi kondurdum
çok evvel mühürlenmiş
günahkar dudaklarımla

kıpırdadın
boynundan inmekle hükmümdü
sınırlı bir heyecana
devinirken bedenim
çekingen bir zamana
ellerimde ter kokusu
ardımda ölmeyi bekleyen ömrüm
adı yitirilmiş bahçelerde

uyandın
sükut peşrevi çalan gözlerinde dinliyorum
teninde zemheri arsızlığını
zambak kokusuna gizlenmiş bir mahcubiyet
sarıyor kolların yalnızlığımı
kalbi kur’an
gözü katran
soyu meçhûl akan sevdam

gittin
masum bir hayretim
şu başıma inen geceye
ben gerekli miydim küfre düşmeye
gölgende cinneti büyüten kıvılcımla
füsunkâr bir ışık dağılıyor bedenime
geceyarası düş ayarıymış gördüğüm
meleklerin insanlara karıştığı bu saatte