Şairin yüreğinin bir kıyısı,niye hüzünlüdür,
Yağmur yüklü bulutlar gibi.
Kirpiklerinde asılıdır,inciler,
Sanki dokunduğunda düşecekler gibi.

Şairin yüreği,sırçadan bir köşk,
Yada kristal bir cam gibi,hassas.
Bazen bir söz,bazen de bir bakış,
Ansızın incitir,sevgi dolu yüreği.

Düşünceler alıp götürürken,
Ufukta takılı kalır,başka bir alemde.
Dışarıdan sessiz bir gemi gibi,
İçeri ise fırtınalı bir okyanus ortası.

Rüzgarlara fısıldar bazen,
Bazen de yosun kokulu dalgalara.
Umut fakirin değil,şairin ekmeğidir,
Hep umutlarına tutunur,aslında.

Düşse de kalkar,kalbine tutunur,
Kalbinin atışları,hayatın adımları olur.
Sevgisiz nasıl yaşar ki insan?
Koca kainat sevgi üzerine durur.

Sevgiyle öter dallarda bülbüller,
Çiçekler sevgi ile bahçelerde gülümser.
Güneş sarı ışıkları ile bizi sarmalar,
Sıcaklığı ile ısınır,buz tutmuş avuçlar.

Kalp ise hakikat sırrına ermezse,
Mecazi aşklar içinde yanar,kavrulur.
Her kavruluşunda,ah eder durur,
Fani sevgiler yolunda,insan yorulur.