Eyvah aldandık,
Bu geçici hayatı bâki sandık.
Zanlarımız içinde bir dünyada,
Yaşıyoruz sandık,
Ölüyorken günbegün.

Avuçlarımızda her gün umudu,
Ekerken toprağına hayatın.
İnsan unuttu,nisyandan geldiğini,
Niye geldiğini, yolculuk sebebini,
O sadece bir misafirdi oysa ki.

Hal böyle iken tutundu eşyaya,
Tutundu mecazi aşklara.
Birde baktı, elinde birşey kalmadı,
Neye tutunduysa,bağlandıysa,
Hepsi de bırakıp gitti aslında.

Kalp ve ruh nasıl kalmaz azapta,
Her ayrılış,kor bir alev gibi,
Yakıyor insanın sinesini.
Gözyaşı sel olmuş, çağlıyor,
Tâ asırlardan beri.

İnsan,unutunca gayesini,
Ayaklarının altından kayıyor dünya.
O vakit boşluğu tutmaya çalışıyor,
Ne kadar beyhude bir çaba,
Hakikatten uzak,çok uzakta boğuluyor.

Nasıl boğulmasın ki,
Önünde elem denizi.
Her an çalkanıyor içi.
Huzuru ararken yüreği,
Bir kuş gibi çırpınıyor.

Bir de ruh vuslata ererse,
Yaradanı her varlıkta görürse.
İşte kavuşur o zaman, bitmez hazineye.
O’nun sevgisiyle dolar her hece,
Ve hayat anlamını bulur böylece.