ebe sobe// . . . hoppala ya inanmıyorum yine nereden düştün s/aklıma demiyor muyum ilişme artık surlarıma, sınırlarıma anlamıyor musun çocuk bitti artık bitti kağıttan rengarenk gemiler, horozdan şekerler ve üzerimize örttüğümüz ninnimsi masallar artık ne babam dağ, ne de annem üzüm veren bağ uzak dur ilişme artık.. sen değil miydin veda bile etmeden sessizce terk eden beni. hem söylesene geri verebilir misin misketlerimi üzerine toz kondurmadığım bisikletimi bak büyüdüm artık avci kimliğim ava döndü bin dereden su getirme işi bana göre değil artık hem taşıma suyla da döneceği yok bu döngüsel keşkelerimin inan artık uçurtma bile değilim ve hiçbir gökkuşağı değ(e)miyor rüzgarıma hiç güvercinin kuzgunun da mı olmadı çocuk olsaydı haber gönderir miydin bana usulca neyse ya uykusu bölünmüş yarasa gibiyim zaten bu aralar uzatma artık sende bir tanrı anladı beni umarım yanlış anlaşılmamışımdır / dur hele sende kimsin çekil çocukluğumun gölgesinden hem önüm, arkam, sağım, solum ebe değilken, ebelenecek dikili bir ağacım bile yokken saklambacımdaki sobe misin sen. inan kaybolmuşluğum yalnız kendimedir sanıyordum… . . . // ilhanaşıcıeylülikibinyirmi |
Bir kaç nokta ve virgül
Biraz da soru işareti şiirin adını yazıyorum
Makinaya atıyorum
Ana sayfaya düşüyor
öyle olmuyor deme sakın
Söverim esine de ilhamiye de.
Bir de çocukça olamayanlar, çocukluğu yaşayamayanlar
Baska bir ifadeyle cocukken büyük olmak zorunda kalanlar var.
Çocuklara yazılan her dize güzeldir
Tebrikler sevgili ilhan